من غرورم را مدیون بارانم

هنوز باران را سپاس که پنهان کرد اشک هایم را

باران را سپاس که آبرویم را خرید

تا نفهمند آدم ها که من از تنهایی نیست که قدم می زنم

من زیر باران رفتم تا که آسوده خاطر ببارم بی آنکه بترسم از نگاه کسی

به سلامتی باران که حفظ کرد غرورم را…

می خواهم نباشم

کاش سرم را بردارم و برای یک هفته

در گنجه ای بگذارم

و قفل کنم!

در تاریکی یک گنجه خالی

و روی شانه هایم،

در جای خالی سرم

چناری بکارم

و برای یک هفته،

در سایه اش آرام بگیرم…!

قلبی خاکی داشتم ، آدما خیسش کردند

گِل شد ، بازی کردند ، خشک شد ، خسته شدند

زدند شکستند ، خاک شد ، پا رویش گذاشتند ، رد شدند…

زمان گذشت بدون توجه به چیزهای کوچکی که کم هم نبودند

چیزهای کوچکی که حداقل می توانستند تحمل کردن زندگی را آسان تر کنند

گاهی فرصت نبود

گاهی حوصله

و من خیلی دیر این را فهمیدم

خیلی دیر

هر چند که شاید هنوز هم پشت این همه سیاهی

کسی ، چیزی پیدا شود که نام من را از یاد نبرده باشد

ماهی در برکه و برکه تهی از آب

دانه در کویر و کویر تشنه

پرنده در قفس و آسمان در انتظار او

شب در کمین روز خفته

چشمها بسته

همه خسته ، همه بی کس

شهر پر از زندان در بسته

امید ناامیدان روزنی است از نور

غافل از آنکه روزن را نیست طاقت آن نور

چیـزی نمیـخـوآهَم جـز . . .

یـکــ اتــآقِ تـآریک

یـکـ مـوسیقـے بے کَلآم

یـکـ فنجـآن قهـوه بـهـ تَلخـی ِ زهـر !

وَ خـوآبـے بـه آرآمـے یـکــ مـَرگ هَمیشـگـے

صبحی کـــه بجـــای عـــشق با سیـــگار شروع بـــشه . . .

یــــک شــــــروع دوبـــاره نیــــست

امـــــتداد پایان اســــت

بــــــرای کــــسی که دیــگر امــــیدی بـــه ادامه نـــدارد !!

همـچـون ساعـت شنی شــده ام

کــه نـفــس هـای آخـرش را مـیـزنـد

و الـتـمـاس مـیـکــنــد

یـکـی پـیـدا شـود و بـرش گــردانـد

مــن هــم …

نه …! !

لـطــفـا بـرم نـگــردانـیـد ! ! !

بــگـذاریــد تــمام شــوم …

یک پنجره از ابر بهارم لبریز

 لبریزتر از غم غروب پاییز

 در محکمه ام نوشت دنیا روزی

 تبعید به غربت جنوب پاییز . . .

ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﯽ ﺁﻧﮑﻪ ﻣﺮﺍ ﻫﻤﺪﻡ ﻏﻢ ﻭ ﻏﺼﻪ ﮐﺮﺩ

ﻣﺮﺍ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﯼ ﻣﻬﻤﺎﻥ ﯾﮏ ﺑﻮﺳﻪ ﮐﺮﺩ

ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﯽ ﺁﻧﮑﻪ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺧﺎﻃﺮﻩ شد

ﺑﺮﺍﯼ ﺑﻮﺳﻪ ﯼ ﺩﯾﮕﺮ ﺗﺎ ﺍﺑﺪ ﺁﺭﺯﻭﯾﯽ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺷﺪ

ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﯽ ﺁﻧﮑﻪ ﻣﺮﺍ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺑﺎ ﺭﻭﯾﺎﯾﺶ ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺬﺍﺷﺖ

ﻫﺮ ﺷﺒﻢ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺣﺴﺮﺕ ﻓﺮﺩﺍ ﮔﺬﺍﺷﺖ

ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﯽ ﺁﻧﮑﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﻏﺮﺑﺖ ﺁﺷﻨﺎ ﮐﺮﺩ

ﺣﺎﻝ ﻣﻦ ﻣﺎﻧﺪﻩ ‌ ﺍﻡ ﻭ ﻋﺸﻖ ﻭ ﮐﻮﻟﻪ ﺑﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﺩﺭﺩ

باز هم سیگار میکشم!

آرام،پراحساس و زیاد

دلتنگی هایم را با همین بهمن های کوچک دوست داشتنی دود میکنم!

و جواب نئشه من به سوال مسخره روی پاکت سیگار:

مرگ یا زندگی؟

قطعا مرگ…!

بیهـــــودِه نَـقّـــاش بــــــودِه ام . . .

ایــــــטּ هَمِـــــﮧ ســـــال . . !

بِـــــﮧ چَ ــــــــشم هــایَت ڪِـــــﮧ مے رِسَـــــم ،

قَلَـــــــم مــــوهـــا خ ـــــیس مے شَــــوَنــد . . .

بِـــــﮧ لَــب هــایَت ڪِــــﮧ مے رِسَـــــم ،

دَستَــــــم مے لَــــــرزَد . . .

رَنـــگــ هــــا مے گــُــــریـــزَنــــد ،

وَ قــاب هـــاےِ خ ــــــالے ، ، ،

تَنــــهـــا . . .

نَبــــودَטּِ تـــــو را . . .

بِـــــﮧ دیـــــوارِ زِنـــدِگـــــے ام ،

مے ڪـــــوبَنــــــد . . .

بغضهای مرطوب مرا باور کن،

این باران  نیست که میبارد ،

صدای خسته ی قلب من است که از چشمان آسمان بیرون میریزد

اینکه چقدر از آنروز ها گذشته ،

یا اینکه چقدر هر دویمان عوض شده ایم،

یا اینکه هرکداممان کجای ِ دنیا افتاده ایم…

اصلا مهم نیست.. !

باز باران که ببارد ،

هر وقت که میخواهد باشد ،

دلم هوایت را میکند …

باران که میبارد

باید یه آغوشی …

پنجره ی بازی …

بوی خاکی …

صدای تپش قلبی …

گره ی کور دست ها و پاهایی …

باید چیزی باشد

باران که میبارد …

باید کسی باشد!

رنگ آرزوهایم این روزها خیلی پریده

تو اگر دستت به آسمانش رسید

چند تکه ابر نقاشی کن

تا دل من به ابرها خوش باشد… !

دلتنگم ...

دلتنگ روزای بچگی .....

 دلتنگ دویدن های بی هدف ....

دلتنگ جرو بحث های الکی ....

دلتنگ دلبستن های خرکی ....

دخترک رفت ولی زیر لب این را می گفت

او یقینا پی معشوق خودش می آید

پسرک ماند ولی روی لبش زمزمه بود

مطمئنا که پشیمان شده برمی گردد

عشق قربانی مظلوم  غرور  است هنوز

می توانی آنقدر خسته باشی

که خواب را

که کابوس را

حتی مرگ را، پس بزنی؟

جهان جوابم کرده است …

دیگر از این شهر…

میخواهم سفر کنم…

 چمدانم را بسته ام…

اگر خدا بخواهد امروز میروم…

نشسته ام منتظر قطار…

اما نه در ایستگاه…

روی ریل قطار ...

از من فاصله بگیر…

هر بار که به من نزدیک میشوی…

باور میکنم هنوز میتوان زندگی را دوست داشت

از من فاصله بگیر…

خسته ام از امید های کوتاه…

از زندگی در خیال…

کاش میتوانستم خاموش شوم

فنا شوم

محو شوم

من از این روزگار خسته شده ام

از این لحظه هایی که حال مرا نمی فهمند و کند می گذرند بیزارم

من از تمام شایدها و بایدها متنفرم . . .

این روزهــــایم به تظاهر می گذرد …

تظاهر به بی تفاوتی

تظاهر به بی خیـــــالی

به اینکه دیگــــر هیچ چیز مهم نیست …

دلتنگم نه برای کسی از بی کسی …

خسته ام نه از تکاپو از در به دری …

نه دوستی ، نه یادی ، نه خاطره ی شیرینی !

تنهایم تنهاتر از آن سنگ کنار جاده اما مشتاقم ،

مشتاق دیدار آنکس که صادقانه یادم کند …

گاهی دلم برای خودم تنگ میشود

گاهی دلم برای باورهای گذشته ام تنگ میشود

گاهی دلم برای پاکی های کودکانه ی قلبم میگیرد

گاهی آرزو میکنم ای کاش دلی نبود تا تنگ شود

تا خسته شود

تا بشکند …

از من نرنــــــــــج…

نه مغــــــرورم نه بی احســـــاس…

فقط خســــته ام…

خســـــــــته از اعتــــــمادی بیــــجا!

برای هـــــــــمین قفلــــــــــــــــــــی محــــــــــــــکم بر دل زده ام!

از یه جایی به بعد دیگه بزرگ نمیشی ، پیر میشی

از یه جایی به بعد دیگه خسته نمیشی ، می بُری

از یه جایی به بعد هم دیگه تکراری نیستی ، زیادی‌ هستی . . .

اگر گریــه نمیکنم فکــر نکن از سنگـــــم !

مــن مـــــرد هستم …

تنهـاییــ قـدم زدنم از گریـه کردنـ دردنـاکــــ تـــر استــ